मृत्युको अह्वान (कविता)

प्रिय शासक !

म असरफ फयाद
तिम्रो हारेको युगमा जितेको सिपाही

जो तिम्रो हातबाट मृत्यु चाहन्छ ।

तिमी र मबीच अलिकति फरक छ ।

मैले खुदाको मुहार पसिनाको रंगजस्तै देख्छु
तिमीले रगतको रंगजस्तै देख्छौ
म आफ्नाको जीवनलाई धर्म भन्छु
तिमी अर्काको मृत्युलाई धर्म मान्छौ
म मृत्युको खबरले पनि निन्याउरो हुन जानिनँ
तिमी अमृत पिएर पनि हाँस्न सकेनौ ।

अरु त सबै उस्तै हो
म पनि अँध्यारो मन नपराउने मान्छे ।

कुरानमाथि हात राखेर यति मात्र भनेको हुँ –
प्रेमको भाषा सजिलो हुन्छ
अँध्यारोको रंग कालो हुन्छ
उज्यालो सबैभन्दा ठूलो धर्म हो

र सानो स्वरमा भनें –
मलाई पिंजडाको जीवनभन्दा आकाशको मृत्यु मन पर्छ
यहाँभन्दा बढी त मैले केही जानेको पनि छैन ।

धन्य !
तिमीले अन्तिम वाक्य भए पनि सुनेछौ ।

मेरो प्रिय शासक !
म तिम्रै हातबाट मृत्यु चाहन्छु ।

मेरो निन्याउरो अनुहार देखेर
तिमीलाई रिस नउठ्ला भन्ने पिरले
मैले रुन बिर्सिदिएको धेरै भयो
बरु मलाई यत्ति पिर छ कि,
म हाँसिदिए भने
कतै तिमीले निशाना त चुकाउँदैनौ ?

तिमीले कसरी मार्छौ, त्यो तिम्रै मर्जी ।

झुन्ड्यायौ भने मेरो घाँटी थिचिनेछ
अनि एक–एक गरी खुल्नेछन्
आजसम्म थिचिएका गालाहरु
तरबारले हान्छौ भने
भन ! कहाँनेर हान्छौ ?
यो सब तिम्रै अल्लाले बनाएको शरीर हो ।
पानीमा डुबायौ भने
मेरै रगतको रंगजस्तो बनिदिन्छ नदी
गोली त कसरी चलाउँछौ ?
म मृत्युको काखमा पनि हाँसिराखेको हुनेछु
कसैलाई हान्न लगाउला
आखिर तिमी आफैंले मार्न नसक्ने मान्छेलाई
किन मृत्युदण्ड सुनाउँछौ ?

नडराऊ !
मेरो प्रिय शासक !
यो मृत्यु म आफैंले चाहेको हुँ ।

ए साँच्ची !
एउटा कुरा भन्नै छुटेछ

म  तिम्रो देशभित्र
एक टुक्रा रोटीका निम्ति
लाइनको अन्तिममा बसेको एक शरणार्थी
धन्य ! तिमीले मलाई मार्ने वचन दियौ
नर्क छाडेर म
मेरो देश जान पाउने भएँ ।

तिम्रो भाषामा
म तिम्रै अल्लाले बनाएको एक मान्छे
म मरेर आजको इतिहास जिउँदो बनाउँछु
तिमी बाँचेर भोलिको वर्तमान मारिराख्नू ।

ए मेरो युगको हारेको शासक !
आऊ
मलाई मारिदेऊ
म आफ्नै देश फर्कन चाहन्छु ।
०००
२०७२ माघ २ गते कान्तिपुर कोसेलीमा प्रकाशित
(कविता लेखेका कारण मृत्युदण्डको सजाय सुनाइएका प्यालेस्टिनी कवि असरफ फयादमा समर्पित ।)